Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Trzebnicy

UZASADNIENIE

Strona powodowa Gmina M., działając przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wniosła o nakazanie pozwanym Z. K. i J. K., aby opuścili, opróżnili i wydali jej lokal mieszkalny położony w M. przy ulicy (...) składający się z 1 pokoju o powierzchni 16,40 m ² wraz z pomieszczeniami przynależnymi oraz ustalenie, że pozwanym nie przysługuje uprawnienie do lokalu socjalnego. Nadto wnosiła o zasądzenie solidarnie od pozwanych kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, iż w dniu 1 września 2006 r. Gmina M. zawarła z M. W. (1) umowę najmu wyżej wskazanego lokalu mieszkalnego na czas określony do 31 sierpnia 2008 r. Następnie umowa ta została przedłużona aneksami do dnia 31 sierpnia 2012 r. Pismem z dnia 26 kwietnia 2012 r. najemczyni wypowiedziała przedmiotową umowę i upoważniła Z. K. do przekazania lokalu mieszkalnego Gminie. W dniu 7 maja 2012 r. Z. K. pisemnie zwrócił się do powodowej Gminy o zawarcie z nim umowy najmu przedmiotowego lokalu, wskazując że zamieszkuje w nim już od 5 lat. Gmina M. pismem z dnia 4 czerwca 2012 r. odmówiła i wezwała pozwanego ad. 1 do opuszczenia i opróżnienia lokalu. Pismem z dnia 26 czerwca 2012 r. pozwana J. K. wniosła o przyznanie jej lokalu socjalnego położonego w M. przy ul. (...), wskazując że zajmuje ten lokal razem z pozwanym ad. 1. Strona powodowa w piśmie z 29 czerwca 2012 r. poinformowała pozwaną ad. 2, że jej wniosek zostanie rozpatrzony po opuszczeniu lokalu przez pozwanego ad. 1. Gmina M. podkreśliła, ze pozwanym nie przysługuje tytuł prawny do zajmowanego lokalu i został on zajęty przez nich samowolnie.

Pismem z dnia 13 września 2012 r. strona pozwana ograniczyła powództwo i cofnęła pozew w stosunku do pozwanego Z. K. albowiem dobrowolnie opuścił on przedmiotowy lokal mieszkalny.

Postanowieniem z dnia 6 lutego 2013 r. postępowanie wobec pozwanego ad. 1 zostało umorzone.

Pozwana J. K. na rozprawie w dniu 22 marca 2013 r. podniosła, że Gmina M. zawarła z nią umowę najmu przedmiotowego lokalu na okres do 31 grudnia 2013 r. Nadto wskazała, że zamieszkuje w tym mieszkaniu wraz z trzyletnią córką M. W. (2)

Wobec powyższego Sąd – mając na uwadze art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego - wezwał do udziału w sprawie w charakterze pozwanej małoletnią M. W. (2) i doręczył jej przedstawicielce ustawowej odpis pozwu i załączników.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 września 2006 r. pomiędzy Gminą M. a M. W. (1) została zawarta umowa najmu lokalu socjalnego położonego w M. przy ulicy (...), składającego się z 1 pokoju o łącznej powierzchni użytkowej 16,40 m ² na czas oznaczony do 31 sierpnia 2008 r.

(dowód: umowa najmu z 01.09.2006 r. k. 6-8)

Aneksem nr 1 z dnia 1 września 2010 r. umowa została przedłużona do dnia 31 sierpnia 2011 r.

(dowód: aneks nr 1 do umowy najmu z 01.09.2010 r. k. 9)

Aneksem nr 3 z dnia 1 września 2011 r. przedłużono ją do 31 sierpnia 2012 r.

(dowód: aneks nr 3 do umowy najmu z 01.09.2011 r. k. 10)

Pismem z dnia 26 kwietnia 2012 r. M. W. (1) wypowiedziała przedmiotową umowę, upoważniając jednocześnie Z. K. do przekazania Gminie lokalu socjalnego.

(dowód: pismo M. W. (1) z 26.04.2012 r. k. 11)

Pismem z 7 maja 2012 r. Z. K. zwrócił się do Gminy M. o wynajęcie mu tego lokalu socjalnego, wskazując że zamieszkuje w nim od 5 lat.

(dowód: pismo Z. K. z 07.05.2012 r. k. 12)

W piśmie z dnia 4 czerwca 2012 r. Gmina M. poinformowała Z. K., że jego wniosek nie może zostać uwzględniony i wezwała go do opuszczenia i opróżnienia lokalu do dnia 30 czerwca 2012 r.

(dowód: pismo UM w M. z 04.06.2012 r. i potwierdzenie jego odbioru k.13-14)

Pismem z dnia 27 czerwca 2012 r. pozwany ad. 1 poinformował Gminę M., że opuści lokal do końca lipca 2012 r.

(dowód: pismo Z. K. z 27.06.2012 r. k. 15)

Gmina M. podtrzymała swoje pierwotne stanowisko, o czym zawiadomiła pozwanego ad. 1 pismem z 29 czerwca 2012 r.

(dowód: pismo UM w M. z 29.06.2012 r. i potwierdzenie jego odbioru k.16-17)

Pozwana J. K. wprowadziła się do przedmiotowego lokalu socjalnego wraz z małoletnią córką w czerwcu 2012 r.

(dowód: przesłuchanie pozwanej J. K. k. 48v.)

Pismem z dnia 26 czerwca 2012 r. pozwana J. K. zwróciła się do Gminy M. o przydzielenie jej przedmiotowego lokalu socjalnego, wskazując że w nim zamieszkuje razem z dzieckiem, które chodzi do przedszkola.

(dowód: pismo J. K. z 26.06.2012 r. k. 18)

Strona powodowa w piśmie z 29 czerwca 2012 r. wskazała, że wniosek pozwanej ad. 2 zostanie rozpatrzony po przekazaniu mieszkania Gminie przez osobę przebywającą tam bez tytułu prawnego.

(dowód: pismo UM w M. z 29.06.2012 r. i potwierdzenie jego odbioru k.19-20)

W dniu 14 grudnia 2012 r. Gmina M. zawarła z pozwana ad. 2 umowę najmu lokalu socjalnego położonego w M. przy ul. (...) na czas określony do 31 grudnia 2013 r.

(dowód: umowa najmu z 14.12.2012 r. k. 56-57)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszym postępowaniu nie budzi wątpliwości, iż strona powodowa Gmina M. jest właścicielem nieruchomości lokalowej położonej w M. przy ulicy (...). Poza sporem ostatecznie pozostawała też kwestia wynajęcia tego lokalu pozwanej J. K. na okres od 14 grudnia 2012 r. do 31 grudnia 2013 r.

Dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie Sąd oparł się na wskazanych przez stronę powodową dokumentach oraz na przesłuchaniu pozwanej J. K., albowiem dowody te były spójne, korelowały ze sobą wzajemnie i brak było jakichkolwiek podstaw, by odmówić im przymiotu wiarygodności.

Powództwo o nakazanie opróżnienia i opuszczenia pomieszczeń mieszkalnych znajduje swoją podstawę prawną w normie z art. 222 § 1 k.c., zgodnie z którym właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą aby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Zgodnie z art. 140 k.c. właściciel może bowiem z wyłączeniem innych osób korzystać z rzeczy i rozporządzać nią. Dla osób trzecich płynie stąd obowiązek biernego poszanowania cudzego prawa własności. Jeżeli wbrew temu nastąpi naruszenie prawa własności, uruchamia się stosowne roszczenia ochronne, adresowane już do konkretnej osoby z potencjalnego kręgu osób trzecich.

Treścią roszczenia windykacyjnego jest zatem żądanie wydania rzeczy, kierowane przeciwko osobie władającej cudzą rzeczą bez podstawy prawnej. Z powołanego przepisu wynika, iż powyższe roszczenie nie przysługuje właścicielowi, jeżeli osobie, która faktycznie włada jego rzeczą, przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Zatem dopóki taki stosunek trwa, wynikające z niego uprawnienie do posiadania rzeczy wyprzedza roszczenie windykacyjne właściciela.

Skoro pozwana skutecznie wykazała istnienia po swej stronie – na datę orzekania (art. 316 k.p.c.)- uprawnienia do zajmowania spornej nieruchomości lokalowej na podstawie umowy najmu z dnia 14 grudnia 2012 r., należało uznać, iż stronie powodowej nie przysługuje ochrona z art. 222 § 1 k.c.

Podkreślić jednocześnie należy, że również małoletniej córce J. M. W. służy prawo do przebywania w przedmiotowym lokalu z racji jej uprawnień o charakterze alimentacyjnym wobec matki (art. 133 k.r.o.).

W świetle powyższego bezprzedmiotowe stały się pozostałe ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd w toku postępowania dowodowego, a dotyczące sytuacji zawodowej, życiowej i dochodowej pozwanych, dlatego nie znalazły odzwierciedlenia w niniejszym uzasadnieniu wyroku.

Z tych względów orzeczono w pkt I wyroku o oddaleniu powództwa.

Orzeczenie o kosztach w pkt II wyroku znajduje podstawę w przepisie art. 98 k.p.c.

Zarządzenia:

(...)

1.  (...)

2.  (...);

3.  (...)

4.  (...).

(...)